30 september 2020
“Met mijn ouders, zus en broers ik ben naar Egypte gevlucht. Maar na twee jaar verliep mijn paspoort, ik kon niet blijven in Egypte. Dus ik keek naar mijn toekomst en ik dacht, ik moet naar Europa. Ik heb bewust Nederland gekozen. Het is een klein land, dat is goed voor mij. Want als je in een groot land woont, heb je grote problemen als je nieuw bent. Ook wilde ik naar Nederland want jullie hebben ook oorlog gehad. De tweede wereldoorlog. Jullie liggen naast Duitsland, jullie zijn ook gevlucht, heel veel en heel moeilijk. Wij hebben in Syrië ook oorlog. Dus ik dacht, Nederland begrijpt wat oorlog is. Maar vooral jonge mensen, zij kunnen mij niet begrijpen. Ik studeerde bedrijfsadministratie op MBO. Het was een beetje lastig, ik studeer met allemaal 16, 17-jarigen. Het was heel moeilijk. Ik heb veel vragen gehad, gekke vragen. ‘Hadden jullie een TV?’ en ‘Hadden jullie auto’s?’. Zij hadden geen idee. Zij weten niet wat oorlog is, ze begrijpen mijn land niet. Ik ben gestopt met de studie. Ik heb de inburgering wel gehaald. Op B1 taalniveau, maar studeren is nog te moeilijk.
Ik heb een klein probleem met lezen, het is nog niet goed genoeg. Nu dus extra veel lezen en grammatica oefenen. En te jonge mensen zijn ook niet goed voor mij, ik ben 26 en woon in studentenkamer in Leiden. Maar echt vrienden maken is moeilijk. Ik kom uit Syrië, heel veel blablabla. In Nederland vinden ze dat vaak niet leuk. Veel Nederlandse mensen willen niet dat je heel direct naar ze gaat. Hier stap voor stap contact. Maar, in Nederland zijn jullie wel echt direct.
Bij ons vinden we dat juist niet leuk, doen we juist met zijweggetjes. Om te oefenen met de taal heb ik echt contact nodig. Ik heb geluk. Via gemeente Leiden deed ik mee aan het maatjes-project. Mijn maatje was Gert-Jan. Ik was gelukkig. Het was voor zes maanden maar Gert-Jan was heel goed met mij en ik met hem. Daarom zeiden we; oké, wij gaan altijd samen zijn. Nu al 3,5 jaar geleden. Bij mijn vrienden zie ik problemen. Zij hebben hun inburgering niet gehaald, zij niet kunnen oefenen. Zij altijd praten Arabisch met elkaar. Ze vragen mij hoe je vrienden maakt in Nederland. Gert-Jan is mijn vriend. En ook zijn drie zoons en vrouw. Zij hebben mij opgenomen in hun gezin. Samen ga ik met ze naar Ajax, ik heb zelfs een seizoenkaart! En ik heb heel belangrijk advies gekregen van Gert-Jan; als ik een probleem heb ik ga naar hem toe. Hij helpt mij. Zonder hem is het moeilijk. Ook inburgering is dan moeilijk.
Toen mijn inburgering klaar was, kreeg ik geen begeleiding of hulp. Gert-Jan helpt mij kiezen met het maken van de juiste stap. Zodat ik ook mee doe in Nederland.”
~ Ayham Ziada is sinds 2015 in Nederland.
Dit portret is onderdeel van het project Humans of Inburgering. Bekijk hier de portretten van andere inburgeraars.
