“In Koerdistan was ik beroemd architect. Met mijn team heb ik meegewerkt aan grote gebouwen die de skyline van Erbil tekenden. Door de politieke situatie waren wij niet langer veilig, we moesten ons land verlaten. Eenmaal in Nederland aangekomen wilde ik zo snel mogelijk starten met de inburgering om een toekomst op te bouwen voor mijn vrouw en éénjarige zoontje. We werden geplaatst in Roden, een dorpje nabij Groningen. VluchtelingenWerk was onze aangewezen begeleider. Een behulpzame organisatie, maar zij beschikten niet over de juiste informatie om ons te helpen. Ik wilde ook hier in Nederland als architect werken en moet dus terug de studiebanken in, hetzelfde gold voor mijn vrouw. Zij is psycholoog. Zonder kennis van wie wij zijn en onze achtergrond werden we door Vluchtelingenwerk verwezen naar Alfa, een ROC-taalschool in Groningen. Na maanden op de wachtlijst te hebben gestaan, konden we in juni 2016 van start. Twee jaar lang hebben we in de klas gezeten. Het tempo lag laag, de docent behandelde één papiertje per dag. Onze medecursisten konden nog niet lezen en schrijven, terwijl mijn vrouw en ik beiden hoogopgeleid zijn. Ik hielp mijn klasgenoten als tolk, ik spreek namelijk Arabisch en Farsi. Maar mijn vrouw en ik, wij leerden daar niks. Terwijl we voor een studie zeker Nederlands op B1 niveau moeten kunnen. Twee jaar later vroeg iemand waarom we daar zaten, we konden toch veel beter bij de Universiteit van Groningen onze taallessen volgen? Ik begrijp niet dat VluchtelingenWerk ons dat nooit heeft verteld. Of waarom de taalschool niet ingreep en ons in de juiste klas heeft geplaatst. Zij wilden niet het beste voor ons, ze wilden het beste voor hun eigen portemonnee. Nu hadden we beiden al 6.500 euro van onze lening verbruikt en nog maar één jaar om Nederlands te leren. Bij de universiteit kregen we eindelijk taallessen die pasten bij ons niveau én waarmee we aan een studie kunnen beginnen. Al onze inburgeringsexamens hebben we met hoge cijfers gehaald, op het ONA (Oriëntatie Nederlandse Arbeidsmarkt) na. Een docent had ons namelijk verteld dat wij dit niet hoefden te doen. Kort voor het verlopen van onze inburgeringstermijn kwamen we erachter dat die informatie niet klopte. Gelukkig hebben we ONA net binnen de termijn weten te behalen door zelf ons portfolio te maken. Na een verbeteringsronde kregen we in mei 2019 bericht dat we geslaagd waren. Helaas niet met de achten en negens die we voor andere examens hadden gekregen. Maar goed, we waren ingeburgerd, we waren blij. Ik was aangenomen voor de master Architectuur, mijn vrouw voor de MBO-opleiding Maatschappelijke Zorg voor Ervaringsdeskundige. Nu kon de rest van ons leven beginnen. Althans, dat dachten we.”
~ Ako Hosseini is sinds 2014 in Nederland met zijn vrouw en zoontje
