9 december 2021
Humans of Inburgering 2013-2022 geeft gezicht aan inburgeraars die vastlopen onder het huidige inburgeringsbeleid, dit doet het project aan de hand van een reeks persoonlijke verhalen opgetekend door journalist Iris Timmermans. Het portret met Romio is in december 2020 opgetekend. De verhalen zijn uiteenlopend maar laten allen zien: het strikt handhaven van het huidige inburgeringsbeleid is onrechtvaardig, pakt averechts uit en richt schade aan. En daar heeft helemaal niemand iets aan.
“Sinds 2015 woon ik in een klein dorpje, tussen Utrecht en Amsterdam in. Een rustige plek, dit past bij mij. Prachtige natuur. Maar de eerste paar jaar van mijn inburgering verliep moeizaam. Mede-nieuwkomers in grotere gemeenten zag ik allerlei cursussen en werkplekken aangeboden krijgen, waarom kreeg ik dat niet? Gaandeweg leerde ik dat een kleine gemeente amper instrumenten of financiële steun tot haar beschikking heeft.
De jaren 2017 en 2018 waren ingewikkeld, rommelig en chaotisch. VluchtelingenWerk moest mij maatschappelijk begeleiden en regelde een taalcursus. In de les merkte ik echter al snel dat het niveau van de mede-cursisten ver uit elkaar lag. Er waren namelijk drie verschillende groepen in één klaslokaal samengevoegd. Zo was een groep anderhalf jaar geleden begonnen, de andere een paar maanden en nu werden mede-nieuwkomers en ik hieraan toegevoegd. Daar zaten we dan, in hetzelfde lokaal met allemaal een ander boek voor onze neus. En maximaal een kwartiertje uitleg van de docent per les. Zo leer je de taal natuurlijk niet. Ik vertelde dit aan VluchtelingenWerk, ze waren verbaasd maar deden niets. Na twee maanden stopte ik met de cursus. De taalscholen-coördinator van VluchtelingenWerk zei dat dit niet mocht, volgens haar zou ik problemen krijgen met de gemeente. Maar de kosten ging toch van mijn inburgeringsbudget af? Na veel onderzoek heb ik me aangemeld bij de VU. Eindelijk kreeg ik kwalitatieve taallessen. Ik begon op A1 niveau, 6 maanden later behaalde ik 4 van de 5 examens op B1. Mijn oud mede-cursisten zochten inmiddels contact met mij, zij wisten niet dat zij zelf het recht hadden om te kiezen waar zij de taalcursus volgen. En dat niemand je kan verplichten of dwingen, ook al beweerde VluchtelingenWerk van wel. Kort daarna stopte alle voormalig mede-cursisten en vertelde ik ze hoe het inburgeringsysteem werkt.
Jammer dat de consulenten van VluchtelingenWerk dat niet konden, dat was juist hun taak. De toenmalige coördinator was niet bekwaam, zij beschikte niet over de juiste kennis. Ik neem haar niks kwalijk, maar vind het wel vreemd dat VluchtelingenWerk een 80-jarige vrijwilliger als verantwoordelijke aanwijst voor het inburgeringstraject met taalscholen. Inmiddels begrijp ik hoe graag de mensen ons wilden helpen. Maar als zij niet op de hoogte zijn van hoe het inburgeringssysteem werkt en wat er mogelijk is, ben ik daar als nieuwkomer niet bij geholpen. Terwijl de inburgering al zo’n race tegen de klok is.”
