14 december 2021
Humans of Inburgering 2013-2022 geeft gezicht aan inburgeraars die vastlopen onder het huidige inburgeringsbeleid, dit doet het project aan de hand van een reeks persoonlijke verhalen opgetekend door journalist Iris Timmermans. Ook dit tweede portret met Romio is in december 2020 opgetekend. De verhalen zijn uiteenlopend maar laten allen zien: het strikt handhaven van het huidige inburgeringsbeleid is onrechtvaardig, pakt averechts uit en richt schade aan. En daar heeft helemaal niemand iets aan.
“Ook de hulp vanuit de gemeente verliep stroef. Toen ik in 2014 aankwam in Nederland, was ik niet van plan om te studeren. Maar door het soort banen dat de gemeente mij aanbood, wist ik al snel dat mijn leven hier moeilijk zou worden zonder diploma. Meerdere keren probeerde ik mijn klantmanager van de gemeente te overtuigen dat het voor mijn toekomst goed was als ik mocht studeren. Maar zij gaf aan dat studeren niet de bedoeling was. Ik moest juist zo snel mogelijk een baan vinden, iets dat aansloot bij de arbeidsmarkt. Nadat ik een aantal examens had behaald op B1, werd ik door de gemeente begeleidt naar de functie productiemedewerker in een fabriek. In het begin vond ik het prima, ik zag het als een kans om de taal te oefenen, een netwerk op te bouwen en mijn vaardigheden te verreiken. In de praktijk werkte dit anders. Het waren slechte werkomstandigheden en op de multiculturele werkvloer werd amper Nederlands gesproken. Hoe draagt dit volgens de gemeente dan bij aan mijn inburgering?
Na twee jaar werken in de fabriek heb ik mij alsnog aangemeld voor de studie Social Work bij de HvA. Een accountsmanager van de gemeente vroeg me hoe ik dacht dit te gaan doen. Ze dacht dat ik dit niet aankon, dat dit ver boven mijn niveau was. Blijkbaar was ze vergeten dat ik in Syrië een universitair diploma heb behaald. En betekende het niks dat ik diezelfde zomer mijn inburgering heb afgerond en alle staatsexamens op B2 niveau heb behaald om überhaupt te mogen studeren. Inmiddels zit ik in mijn tweede jaar en hou ik me graag bezig met sociaal maatschappelijke vraagstukken. Zo baart het nieuwe inburgeringsstelsel mij zorgen.
Dat het huidige inburgeringsbeleid niet werkt, is duidelijk. Maar om zowel het uitkeringstraject als de persoonlijke begeleiding naar de leerroutes, werk en taal bij de gemeente neer te leggen? Dat is een machtspositie. Mag en durf je als nieuwkomer dan nog in gesprek te gaan met je klantmanager? Wie borgt de keuzevrijheid van nieuwkomers? Ook hangt alles af van de ambtenaar die je toegewezen krijgt, dat is in het huidige stelsel ook zo. Ik had graag tijdens mijn inburgering een klantmanager gehad die mij moreel steunde. Die af en toe zei: ‘Wij waarderen dat je zoekt naar mogelijkheden, wij steunen jou.’ Maar ik kreeg een ambtenaar die twijfelde aan mijn kunnen, en mij zo snel mogelijk uit de bijstand wilde. Nu ben ik ook uit de bijstand, maar met een lange in plaats van korte termijn. Dat heb ik zelf voor elkaar moeten krijgen, het heeft mij veel energie en stress gekost. Ben ik nu ingeburgerd, een onderdeel van de maatschappij? Nee, zo voelt het niet. Dat raakt mij.
In Nederland is er plek voor iedereen. Ik geloof dat. Ik ervaar dat. Maar niet iedereen krijgt een plek. Zo zijn er vooroordelen. Ik mis nog steeds de oprechte waardering. Van mensen, van ambtenaren. Ik kijk uit naar het moment dat zij niet langer verbaasd reageren als ik ze vertel wat ik doe. Ook heb je geluk nodig om de juiste plek te vinden die bij jou past. Of om de juiste mensen te treffen die jou aannemen. Een inclusief Nederland, dat is waar ik naar streef. Naast mijn studie en baan als projectmedewerker, werk ik als vrijwillig maatschappelijk werker bij VluchtelingenWerk. Ik sta mede-nieuwkomers bij en help ze op weg. Zodat zij alles halen uit de inburgering, met het oog op de lange termijn.”
~ Romio Hasson is sinds 2014 in Nederland
