30 december 2019
Als recruiter van statushouders op zoek naar een betaalde baan, is sinds 2019 mijn grootste uitdaging het vertrouwen tussen statushouders en hun gemeenten te herstellen. Laat ik u dit verhaal vanuit het perspectief van de nieuwkomer vertellen.
Veel gemotiveerde statushouders is het gelukt om hun uitkering te verruilen voor een betaalde baan, maar voor sommigen duurde dit werkende bestaan helaas slechts kort; zij werden al voor het einde van het contract ‘losgelaten’ of kregen na afloop te horen dat hun contract niet werd verlengd. In het eerste geval vielen ze onmiddellijk terug in een uitkeringssituatie. In het tweede geval ontvingen ze drie maanden steun van het UWV en vroegen ze, bij gebrek aan een nieuwe baan, opnieuw een uitkering aan. Deze ontvingen ze soms pas acht weken later. Of ze een gezin hadden en vaste betaalverplichtingen, leek de uitkeringsinstantie niet uit te maken. Met veel problemen als gevolg.
Deze situatie vind ik schokkend; door het trage en gecompliceerde gemeentelijke uitkeringssysteem hebben sommige gemotiveerde statushouders enkele maanden geen financiële zekerheid. Omdat ze een land, een thuis én hun levensonderhoud hebben verloren, staat een gevoel van veiligheid op de eerste plaats op hun lijst van prioriteiten. Door zo lang te moeten wachten op hun uitkering, krijgen ze dat gevoel juist niet. We kunnen niet anders dan rekening houden met het feit dat veel nieuwkomers aan de oorlog zijn ontsnapt. Dit beïnvloedt hun handelen en gevoel van veiligheid; laten we daar niet te hard over oordelen.
Een grote “buzz” in de statushoudersgemeenschap gaat over het volgende: Stel ik heb een baan en ik word na een paar maanden ontslagen? Wat als mijn contract niet wordt verlengd? Wat gebeurt er met mijn familie? Hoe kan ik eten op tafel zetten voor mijn kinderen? Al deze vragen en zorgen over een veilige toekomst, maken gemotiveerde en gedreven nieuwkomers voorzichtig. Ze durven minder snel een arbeidsrelatie aan te gaan. Deze situatie is een stap achteruit en leidt niet naar financiële onafhankelijkheid. Het integratieproces win onze gemeenschap wordt zo vertraagd. De afgelopen maanden zijn er veel nationale conferenties over integratie en werk georganiseerd, maar deze kwestie komt nooit ter sprake. Dit is echt een knelpunt waar gemeenten in heel Nederland een oplossing voor moeten vinden. Vindt u dat ook? Ik hoor graag meningen van anderen om zo dit knelpunt op te lossen. Wordt vervolgd.
Manar Aburshaid – Adviseur/Recruiter: talentstatus.nl
