22 september 2020
“Mijn procedure met IND ging relatief snel, door mijn studietijd in Nederland stond ik namelijk al in het systeem. Een paar maanden later kreeg ik gelukkig het bericht dat mijn asielaanvraag was goedgekeurd, daarna werd ik toegewezen aan Den Haag. Toen begon het geregel. Nederland Papierland, dat bleek al snel. De administratie die bij de inburgering komt kijken is overweldigend. Elke dag dat de brievenbus leeg was, was ik opgelucht. Geen nieuws is goed nieuws. Er ligt zo’n druk op de brieven. Een beperkte beheersing van de taal maakt dat je snel iets mist, en het complexe digitaal-georiënteerde systeem maakt administratie extra stressvol. Het is makkelijk om daarin te verdwalen. En dan dat gedreig in de brieven. Ik weet dat het mijn plicht is. U hoeft niet het belerende vingertje te gebruiken, ik doe mijn uiterste best om aan mijn plichten te voldoen. Naast de taalbarrière maakte mijn onbekendheid met het systeem het vinden van juiste en volledige informatie lastig. Als gevolg hiervan was ik niet altijd in staat om goed geïnformeerde beslissingen te maken. Neem bijvoorbeeld de zorgverzekering. Dat heeft de gemeente Den Haag voor mij afgesloten toen ik er net kwam wonen. Ik kreeg een uitgebreide aanvullende zorgverzekering. Omdat ik niet wist wat dat allemaal inhoud, heb ik lange tijd voor veel extra’s betaald die ik helemaal niet nodig had. Ik zit hier niet te klagen, ik ben blij dat iemand mij heeft geholpen. Maar als ik écht goed geïnformeerd was geweest, had ik een andere keuze gemaakt. Inmiddels ben ik erachter dat de hulp in Nederland vraag-gestuurd werkt. Ik heb geleerd dat je om hulp moet durven vragen aan zowel instanties als sociale contacten. Ik weet dat het niet makkelijk is om hulp te vragen, vooral niet als je vreemd bent in een land en de taal niet spreekt. Dan schaam je je soms of wil je anderen niet belasten. Maar nu trek ik aan de bel als er iets aan de hand is en ben ik expliciet over de ondersteuning die ik nodig heb. De versnippering van de verschillende partijen maakt het soms ingewikkeld. Vaak wist ik niet, en weet ik soms nog steeds niet, waar ik aan moet kloppen voor hulp. Als gevolg werd ik van het kastje naar de muur gestuurd. Woningcorporaties, gemeenten, verzekeraars, maatschappelijke organisaties, energiepartijen, Belastingdienst, DUO… Bij welke organisatie of overheidsinstantie kan ik terecht met mijn vragen en zorgen? Gelukkig ben ik uiteindelijk zonder financiële problemen door de inburgering gekomen en spreek ik Nederlands nu op B2+ niveau. Maar in termen van efficiëntie en goed gebruik van tijd en geld valt er nog veel te winnen. Het lijkt wel alsof de inburgering is ontwikkeld zonder de mensen te betrekken waar het over en om gaat. Wat zijn de behoeften van mensen die net in Nederland komen? Een Human-Centric Design is het huidige inburgeringsbeleid niet.”
~ Razan is sinds 2011 in Nederland.
Dit portret is onderdeel van het project Humans of Inburgering. Bekijk hier de portretten van andere inburgeraars.
